Quote:Di-rect Tim vergeten
Uitgegeven: 16 april 2009 08:32
Laatst gewijzigd: 17 april 2009 03:01

Hoera, Tim, de zanger van Di-rect is gestopt. Het werd tijd. Wat mij betreft is hij jaren te laat opgelazerd. Door Nico Dijkshoorn. De overgebleven bandleden zitten nog in de ontkenningsfase en vertellen netjes dat Tim van onschatbare waarde was, dat Tim het gezicht van Di-rect was en dat ze nu geen idee hebben welke kant het op moet. Dat is natuurlijk onzin. Het begint nu pas, zonder die melige druif er bij, jongens. Tim heeft vanaf het begin Di-rect het imago van een truttige boyband meegegeven. Een melkmuiltje met een microfoon in zijn hand.

Vriendschap
Daarom kwam met name hun optreden in DWDD belachelijk over. Er werd veel gezucht, gezwegen, naar elkaar geloerd en veel fouts gezegd over vriendschap en een bepaalde band met elkaar hebben. Ondertussen zat ik maar met dat beeld van Tim in mijn hoofd, die in het Nederlands teksten van The Who zingt in theater 't Spant te Hilversum. Lekker rock'n roll, 's middags een broodje eten met de medewerkers van het theater en dan 's avonds heel woest een rockbandje acteren tussen de gordijnen. Spike, de gitarist, heb ik altijd ervaren als het muzikale geweten van de band. Lijkt me een jongen die zijn hart volgt. Dat kan nooit kwaad als je muziek maakt. Tim laat zich, ondanks al zijn mooie praatjes over 'een bepaald gevoel waar ik gehoor aan moest geven' vooral kennen als een enorme opportunist. Luister naar Ome Dijkshoorn, tot tranen toe geroerde Di-rect fans, het zal jullie verbazen hoe snel Tim dit gaat verwerken. Ik verwacht binnen een half jaar een solo-album vol met zeikballads, weemoedige blikken op de hoes en de aankondiging van een liefdesbaby. We kunnen Tim definitief bijzetten in de galerij Hopeloos Verloren.

Schop
Daarom wil ik van Spike wat meer ballen zien. Godverdomme, een ovatie van tien minuten omdat Tim zijn laatste optreden deed? Een enorme schop onder zijn hol en richting vierde rij trappen, tussen de abonnementhouders in, dat had er meer op geleken. Di-rect is eindelijk vrij. Misschien dat het nu eens een beetje van de grond komt. Want laten we eerlijk zijn, veel is het niet tot nu toe. Meer een parodie op een wild bandje, Di-rect.

Wibi
Vooral de samenwerking met Wibi Soerjadi is onvergeeflijk. Als rock 'n' roll band een plaatje opnemen met iemand die Disneyfiguurtjes aan hun porseleinen reetje zit te snuffelen, wie is er in godsnaam op dat idee gekomen? Wie vond het ooit een goed idee om de titelsong voor de slechtste Nederlandse film ooit te componeren, Adrenaline? Het zou mij niets verbazen als Tim daar achter zit.

Van Dik Hout
Di-rect is niet de enige band met een Fout Zanger-probleem. Van Dik Hout worstelt er al een bestaan lang mee. Zanger Martin Buitenhuis kan schitterend bewogen kijken. Helemaal de jongen die in Den Helder aan de kade zit en van alles voelt, maar helaas klinkt als een doorgerookte pvc-buis. Meneer Ik Voel Van Alles heeft de tekstuele vaardigheid van Dries Roelvink op foute paddestoelen. Niet te doen. Gezwollen tiener-romantiek, volledig uit clichés opgetrokken teksten en vooral erbarmelijk slechte zang.

Zwakzinnige pubermeisjes
Het vreemde is dat niemand het tegen hem zegt. Een enorme schijterigheid van de andere bandleden. Een denkfout ook. Zonder Martin waren ze namelijk veel beter af geweest. Ze hebben het zelf niet in de gaten, maar met deze zanger blijven ze altijd de lachertjes van de Nederlandse popmuziek en de lieverdjes van zwakzinnige pubermeisjes, die bijvoorbeeld 'Kopstoot van een vlinder" een prachtig beeld vinden. Hier nog zes titels voor Van Dik Hout cd's, om te laten zien hoe makkelijk het is. Nekkramp van een liefde. Hitte in een iglo. Knieschijf voor een invalide. Damestas voor een tijger. Storm in een glas thee. Schreeuwen van het zwijgen. Iedereen kan het. Neem iemand die kan zingen! Snel. Roer om jongens. Hetzelfde geldt voor Di-rect. Kop op mannen. Wees blij. Laat Tim zich maar tegen de vrouwen met tieten en zonder acteertalent aan schurken en vinden jullie opnieuw de opwinding van een lang aangehouden D-akkoord uit.
Weg bij die schreeuwende wijven die Tim om zich heen verzamelde en ga eindelijk eens grote mensen muziek maken. Nu!

© NU.nl/Nico Dijkshoorn

Quote:die bijvoorbeeld 'Kopstoot van een vlinder" een prachtig beeld vinden. Hier nog zes titels voor Van Dik Hout cd's, om te laten zien hoe makkelijk het is. Nekkramp van een liefde. Hitte in een iglo. Knieschijf voor een invalide. Damestas voor een tijger. Storm in een glas thee. Schreeuwen van het zwijgen. Iedereen kan het. Neem iemand die kan zingen!

Treesong Wrote:Voor de perfecte manier waarop hij dat walgelijke van Dik Hout beschrijft, kan ik alleen maar diep buigen

waf Wrote:

Treesong Wrote:Voor de perfecte manier waarop hij dat walgelijke van Dik Hout beschrijft, kan ik alleen maar diep buigen

ik heb bij van dik hout hetzelfde als bij frank boeyen: ik vind het stemgeluid walgelijk..

Quote:theater 't Spant te Hilversum

Fred Naaigaren Wrote:Jan van Dijk is een Hondadealer in Brielle

Peter Wrote:

Fred Naaigaren Wrote:Jan van Dijk is een Hondadealer in Brielle

Ekslem Wrote:Wat een kut column weer ](*,)

Ekslem Wrote:Maakt zichzelf aan precies hetzelfde schuldig.

Quote:Het voelt als een bevrijding, merk ik, lekker doorrammen op het thema kleding en uiterlijk. Toen ik deze column voor VI begon te schrijven, dacht ik dat het allemaal inhoudelijk moest zijn, maar dat hoeft dus helemaal niet. Van Co mag je het onbekommerd over uiterlijk hebben.

Ekslem Wrote:Wil ie daar dan grappig mee zijn of wat? Ik lees ook wel dat hij dit toegeeft, maar schrijf dan fucking niets! Waardeloze bagger

Quote:'Louis van Gaal doet of hij graag liggend juicht'
09/02/2010 11:45

Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel aan spelers die na een doelpunt naar de bank hollen om iemand te bedanken. Ik ben voor pure beleving. Je maakt een beslissend doelpunt, in je hoofd ontploft vuurwerk, de euforie stroomt in je botten en je begint vanzelf te bewegen. Sommige spelers doen daarna een uitheems dansje rond de cornervlag. Fout.

Dat ziet er te bedacht uit en het heeft ook vaak niet meer allure dan je dronken vader die, met zijn kruis vooruit stotend, tijdens een buurtfeest onder een latje door probeert de dansen.

Ik wil het niet eens hebben over vier spelers die na een doelpunt iets doen wat ze blijkbaar tijdens een training hebben ingestudeerd. Zitten ze opeens achter elkaar in de hoek van het veld en doen een kano na. Schorsen voor het leven. Als je wilt roeien, ga je maar in New Orleans voetballen.

Voetballers met een bedrukt T-shirt onder hun tenue, met een boodschap voor Jezus, hun pasgeboren kindje of hun vrouw, ook die moeten keihard worden aangepakt. Voor straf een seizoenlang laten voetballen met de wekelijkse aanbiedingen van de kiloknaller op hun borst. Dat zal ze leren.

Scoort toch minder lekker, met de afbeelding van drie kilo hamlappen op je shirt.
En het is allemaal zo makkelijk. Bij juichen denk je juist niet na. Het liefst juich je op de plek waar je toevallig staat als de bal het net raakt.

Het is het mooist als de scorende speler, nog voor de bal over de lijn rolt, al weet dat hij een doelpunt heeft gemaakt. In dat geval zie je ook wie klasse heeft en wie niet. De ongenaakbare prof, de held, loopt gewoon door naar de zijlijn, kijkt niet meer om naar het balletje dat hij net tergend langzaam richting doel heeft geschoten en doet alleen maar zijn arm even omhoog.

Eigenlijk is die houding altijd te verkiezen boven de hysterische jankvariant. Ik zie bij MTV liever een popmuzikant het podium opwandelen en, zonder iets te zeggen, even snel een wanstaltig beeldje omhoog houden, dan dat ik drie kwartier moet luisteren hoe het laatste zingende tietenkontmeisje drie kwartier haar ouders bedankt.

Rust, daar gaat het om bij juichen. Imploderen in plaats van dat domme gedraaf als je hebt gescoord. Het ergste draven na een doelpunt is dit draven: een speler scoort en draait zich meteen om. Hij wijst naar de bank en roept iets. Meestal: 'Zie je wel.' Of: 'Jij zei het!!' Daarna begint het domme hollen. Medespelers willen hem ook feliciteren, maar krijgen hem niet te pakken.

Dat is heel vervelend om naar te kijken, een volwassen man die – zijn collega's steeds maar ontwijkend – over het voetbalveld zwalkt. Tikkertje voor autisten, zoiets. Tijdens het hollen blijft hij maar wijzen naar de bank. Hij roept ook weer iets. Soms heeft een medespeler, die hij niet op tijd kon ontwijken, hem even beet. Dan rukt hij zich los. In een teamsport een schofterig gebaar.

Ik zou als coach meteen een disciplinaire straf uitdelen. Een speler die zijn doelpunt exclusief wil vieren met iemand op de bank, mag voortaan een half jaartje in het tweede elftal gaan staan juichen met de achterlijke terreinknecht.

Dan de aankomst bij de bank. De scorende speler neemt meestal een materiaalman of een reservespeler in zijn armen. Die persoon staat hem al met open armen op te wachten. Meestal gaat het om de reservekeeper die een keer voor de spits heeft gekookt. Soms is het een reservespeler met wie de scorende spits drie jaar lang, met een dekentje over hun schoot, heeft zitten kankeren op de coach.

Ton Boot, de bekende basketbalcoach zou dat nooit tolereren. Het is ongepast om na een doelpunt exclusief en met een verborgen, van tevoren bedachte boodschap je doelpunt te vieren. Het is niet meer en niet minder dan een publieke fuck you naar je medespelers en het publiek.

Maar het kan altijd nog erger. Spelers die naar hun coach lopen om hem te bedanken voor het gestelde vertrouwen. We hebben het hier over een beroep. Over profs. Johan Derksen zou raar opkijken als ik iedere week, na plaatsing van mijn column, in de auto stap, naar Gouda rijd, zijn kantoor binnenstorm en hem huilend in de armen val.

Daarom heb ik mij laatst zo geërgerd aan de korte maar hevige copulatie van Arjen Robben en Louis van Gaal. Daar, langs de kant van het veld, verzamelde alles wat voetbal zo ontzettend lelijk kan maken zich in één moment.

Eerst die rare valpartij van Louis van Gaal, ook weer veroorzaakt door dom juichend hollen. Van Hanegem en Cruijff zouden, als coach, nooit hollen. Hollen is iets voor zelfingenomen proleten. Aad de Mos is een hollertje. Robert Maaskant, een hollertje. Mourinho, een hollertje. Een echte coach, een coach met stijl, die holt niet.

Bij Van Gaal was het nog erger. Hij gleed uit, vlak voor de reservebank. Ik heb het fragment teruggekeken en daar ligt voor assistent/slaaf Andries Jonker nog wel wat werk in de sociale sfeer. Niet een van de spelers steekt een poot uit om Van Gaal weer overeind te helpen.

Daar, op de grond, zie je opeens de kleinheid, het narcistische, die rare in zichzelf gekeerde geest van Louis van Gaal. Hij doet net alsof hij niet viel. Dat zie je ook wel eens bij mensen die van hun fiets af flikkeren. Doen ze, met een open knie en een broek aan flarden, alsof het zo hoorde. Van Gaal doet dat ook. Het heeft bija iets aandoenlijks. Kinderachtig. Zelfs als je op je bek gaat nog steeds doen alsof je het allemaal al van tevoren zo bedacht hebt. Van Gaal doet alsof hij graag liggend juicht.

Dan verschijnt Arjen Robben opeens in beeld. Die moet al onderweg zijn geweest. Hij gaat boven op zijn coach liggen. Een speler die na een doelpunt zijn coach gaat bedanken en een coach die dat, liggend, met te gladden schoenen aan, snuivend van opwinding toelaat.

Daar lagen twee mensen die schijt hadden aan het team. Ze hadden genoeg aan elkaar.


Nico Dijkshoorn