29-03-2007, 04:32 PM
Ik heb in mijn leven weinig sportevenementen live gezien.
Er is voor eigenlijk maar 1 uniek sport moment qua persoonlijke beleving, en dat is Wimbledon 2003, 2e ronde: Sjeng Schalken - Nicolas Lapentti.
Ik ben die week samen met Roy 3 dagen op Wimbledon. Dat is altijd de enige keer gebleven dat Roy en ik samen op vakantie zijn geweest
De laatste partij op Court number 1 is Schalken-Lapentti. Voor de gemiddelde Engelse tennisfan niet echt de partij waar je voor blijft, dus veel mensen gingen naar huis, of probeerden Centre Court te krijgen, waar Rusedski - Roddick aan de gang was.
Zo hadden Roy en ik de beste plaatsen op Court Number One, voor 3 pond. Gewoon televisiebeeld-standpunt, maar dan live.
Wat een geweldige thriller was het. 6-2 3-6, en vervolgens in de tiebreak van de 3e set geeft Sjeng het helemaal weg. 6-7. In de 4e set serveert Sjeng voor de set, maar geeft het weg, en dan denk je dat het over is, als hij in de tiebreak meteen een break achter komt, maar hij komt sterk terug en sleept er alsnog een 5e set uit. Het wordt dan al donker en we verwachtten dat de partij wordt afgebroken, maar ze gaan gelukkig gewoon door.
Voor ons zat Hans Felius te bellen. Hij zou die avond me Raemon Sluiter gaan eten, maar Raemon belde terug dat het met Sjeng voor hem te laat werd en dat hij naar bed ging. Hij moest de dag erna spelen tegen Popp (wat speelde Raemon toen slecht trouwens, maar dat terzijde)
In de 5e set kwam Sjeng weer een break achter, maar een zeeeeer dubieuze call brak Sjeng terug en Lapentti verloor het daar het verstand en pakt geen game meer: 6-2 3-6 6-7 7-6 6-3. .. het is dan al dik 9 uur geweest, en wij zijn schor geschreeuwd! Wat een waanzinnig mooie wedstrijd. Ook apart trouwens dat Tjerk Bogstra nooit klapt voor een punt van Lapentti, hoe mooi ook. Psychologische oorlogsvoering ofzo?
![[Image: 15-Schalken.jpg]](http://www.impliciet.eu/Test/15-Schalken.jpg)
Afgelopen zaterdag was het een jaar geleden dat Roy is overleden. Heb ik aan die vakantie en die week nog een aantal keer gedacht.
Sjeng, bedankt!
Er is voor eigenlijk maar 1 uniek sport moment qua persoonlijke beleving, en dat is Wimbledon 2003, 2e ronde: Sjeng Schalken - Nicolas Lapentti.
Ik ben die week samen met Roy 3 dagen op Wimbledon. Dat is altijd de enige keer gebleven dat Roy en ik samen op vakantie zijn geweest
De laatste partij op Court number 1 is Schalken-Lapentti. Voor de gemiddelde Engelse tennisfan niet echt de partij waar je voor blijft, dus veel mensen gingen naar huis, of probeerden Centre Court te krijgen, waar Rusedski - Roddick aan de gang was.
Zo hadden Roy en ik de beste plaatsen op Court Number One, voor 3 pond. Gewoon televisiebeeld-standpunt, maar dan live.
Wat een geweldige thriller was het. 6-2 3-6, en vervolgens in de tiebreak van de 3e set geeft Sjeng het helemaal weg. 6-7. In de 4e set serveert Sjeng voor de set, maar geeft het weg, en dan denk je dat het over is, als hij in de tiebreak meteen een break achter komt, maar hij komt sterk terug en sleept er alsnog een 5e set uit. Het wordt dan al donker en we verwachtten dat de partij wordt afgebroken, maar ze gaan gelukkig gewoon door.
Voor ons zat Hans Felius te bellen. Hij zou die avond me Raemon Sluiter gaan eten, maar Raemon belde terug dat het met Sjeng voor hem te laat werd en dat hij naar bed ging. Hij moest de dag erna spelen tegen Popp (wat speelde Raemon toen slecht trouwens, maar dat terzijde)
In de 5e set kwam Sjeng weer een break achter, maar een zeeeeer dubieuze call brak Sjeng terug en Lapentti verloor het daar het verstand en pakt geen game meer: 6-2 3-6 6-7 7-6 6-3. .. het is dan al dik 9 uur geweest, en wij zijn schor geschreeuwd! Wat een waanzinnig mooie wedstrijd. Ook apart trouwens dat Tjerk Bogstra nooit klapt voor een punt van Lapentti, hoe mooi ook. Psychologische oorlogsvoering ofzo?
Afgelopen zaterdag was het een jaar geleden dat Roy is overleden. Heb ik aan die vakantie en die week nog een aantal keer gedacht.
Sjeng, bedankt!