Jeroen Verhoeven - DE held!

[Lamme Lennie]

En wie denk Frederik De Backer wel niet wie hij is? Onze held op een dergelijke manier afkraken kan natuurlijk gewoon niet.

Column: Jeroen Verhoeven
01-09-2008 om 01:23 | Gewijzigd: 01-09-2008 09:09 | Door: Backer

Het is onderhand weer een tijdje geleden dat ik mijn licht heb laten schijnen op het hedendaagse voetbal – ook ik heb namelijk te kampen met examens die tijdens het schooljaar ietwat de mist in zijn gegaan en zich als gevolg hiervan in de zomer weer aandienen om alras hun zoete wraak op mijn arme en al bij al toch nog steeds vrij beperkte brein te botvieren. De boosdoener van dienst heet deze week Frans. De taal, bedoel ik. Dat alles weerhoudt mij er echter niet van het voetbal te volgen. (Toekomstige) beroepsernst, zullen we het maar noemen.

Na eerst op de Belgische televisie nog eens de wedstrijden van afgelopen weekend in ogenschouw te hebben genomen, zocht ik mijn toevlucht tot een Nederlandse zender, die me een samenvatting van o.a. Volendam – Heerenveen wist aan te bieden. Na een hele dag nagedacht te hebben over een geschikt onderwerp voor een column, vond Jeroen Verhoeven mij.

Ik moet bekennen dat ik Verhoeven niet echt kende. Tijdens het spelen van Football Manager moet ik ongetwijfeld al wel eens over zijn naam gegleden zijn, maar om nu te zeggen dat ik ‘m al eens bezig gezien had? Neen. Tot ik Grindheim van Heerenveen een onwaarschijnlijke loeier uit zijn benen zag schudden. En vooral tot ik de netten zag trillen en de totaal verraste keeper zag recht krabbelen. Plots schoten me enkele woorden van ons aller favoriete sigarenroker Johan “Hij-die-zijn-snor-als-een-ornament-draagt” Derksen door het hoofd. Toen hij het onlangs tijdens een (online) aflevering van Voetbal Insite – daar heb je die beroepsernst weer! – had over Volendam en de vraag of zij de grootste kanshebbers op degradatie waren, maakte hij gewag van hun keeper, en het overgewicht dat hij met zich mee torst.

Nu heb ik uiteraard niets tegen mensen met overgewicht in se, ik ben immers zelf ook gezegend met een ietwat Rubensiaans voorkomen, maar mijn kijk op de zaak verandert wanneer iemand betaald wordt om fysieke prestaties te leveren, en deze dus in strijd zijn met de ettelijke kilo’s die daar rond Verhoevens biertonnetje hangen te zwabberen. Verhoeven wordt betaald om als een kat in het rond te kunnen springen. Het enige voetbal dat ik wekelijks op de mat leg, is een potje minivoetbal op woensdagavond en ik prijs mezelf gelukkig dat ik beschik over een goeie portie positiespel, zodat ik niet elke woensdag één uur lang het veld moet op en af draven als een gek, om mijn mannetje niet kwijt te raken. Mocht ik betaald worden voor die pottenstamperij, zou ik die kilo’s op twee weken tijd in een glazen pot op de schouw hebben staan.

Maar die vetklep – ik ken de man niet persoonlijk, dus ik zwijg over z’n karakter – onder de lat bij Volendam vreet liever enkele keren per week uit de muur dan dat ‘ie wat aan die pens doet, en wordt er goddomme nog voor betaald ook! Logisch dat je dan van hier naar daar waggelt als Sibon de bal vlotjes tot bij Elyounoussi tikt en laatstgenoemde de bal er maar moet in blázen om te scoren. En logisch dat je dan niet met je poten van de grond raakt, als Pranjic even later de 1-3 op het bord tovert. Nog een geluk dat Jack Tuyp daar ergens rondliep, of Verhoeven ging een slapeloos nachtje tegemoet.

Geïntrigeerd door dit figuur zocht ik snel even wat beelden op het net. Kreeg ik me daar een onwaarschijnlijke flater van de Walvis van het IJsselmeer op mijn bord: de hilarisch klungelige actie die ‘ie tegen Zwolle ten berde bracht. In de Rokerij van Smit Bokkum zijn ze er nóg niet goed van! Dat was de druppel die me finaal deed besluiten mijn column aan deze jongen wijden.

Kijk, nogmaals: de man mag misschien een geweldig karakter hebben, en wie weet zelfs problemen met zijn schildklier, en in zo’n geval is het zelfs bijzonder moedig om ondanks dergelijke tegenslagen te blijven vechten voor zijn passie – al denk ik eerder dat die passie ligt in een snackbar nabij het Boelenspark – die research! – in plaats van op het trainingsveld van Volendam. Punt blijft: als je betaald wordt om te voetballen, worden er naast voetballen of onder de lat staan nog wel enkele andere dingen van je verwacht. Eén ervan is: er níet uitzien als een gestrande potvis met een kuifje bovenop die rooie, drijfnatte zweetkop, wanhopig in het rond spartelend als de bal weer eens achter je in de netten ligt. Wat liep die ooit te doen bij de jeugd van Ajax?

Misschien ligt het aan die herexamens en ben ik een tikje humeurig, dat kan ook, maar om één of andere reden maakt dat soort lamlendigheid me zó boos. Als ik dan zo’n volgevreten Ronaldo of –inho het veld op en af zie strompelen, of Ailton weer eens naar adem zie happen, nadat hij vier-vijf meter met de bal aan de voet gelopen heeft, bekruipt mij – naast hardnekkige levenswalging – prompt de lust om het scherm door het raam te kegelen. Of toch minstens het pak friet dat ik net zélf in m’n vette kloten aan het spelen ben. Ik vermager van het kíjken naar die wandelende zitzakken alleen al! Bestaan er eigenlijk DVD-boxen van dat soort bowlingkegels op voetbalschoenen?

De enige dikkerd waar ik nog enige sympathie voor kon opbrengen, was John Hartson, maar diens prestaties (167 doelpunten op 399 wedstrijden op vrij hoog niveau) leden er tenminste niet onder. En het is een Welshman, en die jongens zijn toch de beenhouwers van Europa; daar sol ik liever niet mee.

Frederik De Backer