Van Gaal (die verdient zijn eigen topic)

[Davydoff]

Voor een echte Louis van Gaal-follower zoals ik waren het afgelopen week gouden tijden. Zoveel om van te dromen en over te fantaseren. Heeft Louis zich bijvoorbeeld met de voorbereidingen van het kampioensfeest bemoeid? Dat kan bijna niet anders. Iemand die het menu in de brasserie van het DSB Stadion verandert omdat er een knolgewas in zit dat hij niet lust, die geeft zo'n feest niet zomaar uit handen.

Van Gaal en de aanloop naar de feestelijkheden, dat roept mooie beelden op. Louis naast een medewerker die een grote opblaasbare pop heeft besteld. U kent ze wel, die dom juichende fladderdingen die zo vreselijk irritant staan te juichen doordat er lucht doorheen wordt geblazen. Louis zet de machine aan. De plastic pop verheft zich van het gras en juicht. Louis kijkt even. 'Wat is dit?', vraagt hij.
'Een windmannetje, meneer Van Gaal.’
'En hoe juicht dit mannetje?’
'Heel wild met zijn armen omhoog, meneer Van Gaal.'
'En hoe juichen wij bij ons in de selectie?'
'Met één arm omhoog, meneer Van Gaal.'
'Precies, ondergeschikte. Dit is dus de verkeerde pop. Ruilen maar.'

Totale controle. Niets aan het toeval overlaten. Daar houdt Louis van. Ik ben dan ook benieuwd hoe hij heeft gereageerd op de fotoreportage in het tijdschrift Life After Football, waarin Moussa Dembélé en Demy de Zeeuw herenmode presenteren. Met getuite lipjes dragen zij kalfslederen vrijetijdsschoenen van zeshonderd euro per stuk en brutaal vallende jasjes die net zoveel kosten als de gemiddelde boerenlul per jaar aan Dirk Scheringa moet terugbetalen voor zijn geleende bruine gezinskeuken. Het zal wel op hun vrije woensdag hebben plaatsgehad, de fotoshoot, maar je ziet Van Gaal alweer zitten tandenknarsen. Ik denk dat hij de heren na deze modereportage op zijn kantoor heeft gevraagd.

'Zo, heren. Zijn wij meer dan mij of zo? Ja, zeg het maar, hoor, meneer De Zeeuw met uw – even lezen – polo van Replay, vestje van Fred Perry, jack van Tiger of Sweden, pantalon van Fred Perry, een horloge van Rolex en schoenen van Timberland. Wat is er mis met Tante Ria's Maatpakkenparadijs, voor al uw maatpakken, waar ome Dirk al zijn kleding koopt?'

Normaal gesproken werkt dat typische Louis van Gaal-gedoe me nogal op de zenuwen, maar de afgelopen week ontroerde hij mij. Die enorme drang te controleren en dan zien dat het anders loopt dan jij in je blocnote hebt geschreven; het maakte Van Gaal opeens een stuk menselijker. Lief vond ik hem bijna, zaterdagavond na het verlies op eigen veld tegen Vitesse. Wat zou hij graag hebben laten zien aan Nederland, na die afgang van twee jaar geleden bij Excelsior, dat zijn ploeg wél onder druk kan presteren. En wéér ging het mis. Opnieuw met een labiele, stijf van de zenuwen spelende Stijn Schaars, die als het erop aankomt vooral wereldkampioen hoofd laten hangen en schreeuwen op de verkeerde momenten is.

Ik heb er vol mededogen naar zitten kijken, hoe de wedstrijd rommelig naar het einde werd gespeeld en hoe Louis zijn tot in de kleinste details uitgewerkte kampioensfeest, in een vol eigen stadion, door zijn vingers zag glippen. Juist die teleurstelling, die wat gebogen houding in de dug-out en de laatste lusteloze aantekening in zijn boekje, maakte Van Gaal tot iemand die je misschien toch eens uitnodigt op je verjaardag, op het gevaar af dat hij daar weer drie uur lang ongevraagd gaat zitten uitleggen wat de lekkerste zoute pinda's zijn en hoe je vuile vaat streeploos schoon krijgt.

Louis zou die zaterdagavond zo graag omhoog zijn gegooid door zijn spelers. Zogenaamd met tegenzin. Hij had van tevoren bedacht zijn aantekenboekje gewoon vast te houden, tijdens het hossen. Hij had zo graag zijn stem willen verheffen in een doodstil stadion. We zullen nooit weten welke Martin Luther King-achtige uitsmijter hij voor zaterdagavond had verzonnen. Ook ik ben een kaas. Ik had een kaas! Yes, we kaas! Zoiets moet het zijn geweest.

Nu moest hij machteloos toekijken hoe Dirk Scheringa hem weer kwam troosten. Een Louis van Gaal troost je niet, want een Louis van Gaal weet altijd precies wat er gaat gebeuren. Behalve zaterdag dan. Het was prachtig om naar te kijken. Scheringa, vlak na het eindsignaal, als een angstig hertje langs de zijlijn. Hij loert naar Louis. Kijken of-ie wil worden aangeraakt. Hij waagt het erop. Zo onderdanig mogelijk lopen nu, schouders laten hangen en dan even naast Van Gaal gaan staan. Als een vogel. Louis kijkt weg. Dat is geen goed teken.

Scheringa kijkt naar zijn schoenen. Van Gaal zegt iets tegen hem. Daarna doet Scheringa heel even een hand op Van Gaals rug. Het hoofd dat Louis dan trekt vergeet ik nooit meer. Hij wordt daar, op dat veld, vlak na AZ-Vitesse geschoffeerd door zijn eigen voorzitter. Die troost hem. Het is dezelfde truc die Guus Hiddink na de EK-wedstrijd Nederland-Rusland met Marco van Basten uithaalde. Guus legde troostend en vaderlijk een hand op het hoofd van Marco. Daarmee vernietigde Guus met een simpel gebaar de status van Van Basten. Echte sterren voel je niet aan hun hoofd als je ze troost.
Zo ver ging het niet bij Dirk en Louis, maar het komt nooit meer goed. Niemand omarmt Louis ongestraft.

De spelers moeten het zondagmiddag hebben gevoeld, toen ze samen met Van Gaal naar de voorbeschouwing van PSV-Ajax keken. Het beeld zal zeker even voorbij zijn gekomen. Hun trainer, Louis van Gaal, in de dug-out. Lege blik. Ze zullen hebben gezwegen, toen ze op de televisie hun voorzitter langzaam het beeld in zagen schuifelen.

Daar, precies op dat moment, toen alles net even anders liep dan verwacht, verloor het kampioenschap voor Louis zijn glans. In plaats van regisseur en vormgever werd hij het mannetje dat zich op de rug liet kloppen en moest wachten wat Ajax, dat verdomde Ajax, tegen PSV deed. Zijn spelers moeten het zondagmiddag hebben gevoeld, daar voor het tv-scherm.

Zij moeten het hebben gezien aan Louis' roerloze rug, bij elk doelpunt van PSV. De voetballers van AZ hadden Louis Van Gaal die zaterdagavond zijn glorieuze moment afgenomen. En dat deed pijn. Veel meer pijn dan de hand waarmee hij woedend op een camera van de NOS ramde.

Nico Dijkshoorn