15-06-2009, 03:27 PM
<!-- m --><a class="postlink" target="_blank" href="http://www.vi.nl/web/show/id=494992/langid=43/contentid=165391">http://www.vi.nl/web/show/id=494992/lan ... tid=165391</a><!-- m -->
'WK-finale moet einde aan trauma maken'
15/06/2009 14:00
Het was woensdagmiddag en het waaide in Rio de Janeiro. In zijn zwaarbewaakte appartement zat oud-wereldkampioen Mário Zagallo (foto) op de bank. Hij vertelde over de WK-finale van 1950. Brazilië-Uruguay, 1-2. Hij keek er nog steeds een beetje zorgelijk bij.
Die zondag in 1950 stond heel Brazilië in de startblokken voor een volksfeest. Totdat doelman Moacir Barbosa zich verkeek op een schot in de korte hoek en zo in het eigen Maracanã-stadion de wereldtitel verspeelde.
Het zou hem nooit meer worden vergeven. De doelpalen waartussen hij zijn flater beging, werden later omgezaagd en door twee grapjassen bij hem thuis afgeleverd. Barbosa kon er niet om lachen. Zijn loopbaan was verwoest. Op straat werd hij uitgejouwd en kinderen spuugden naar hem. Het zou nooit meer veranderen.
Nog in 1993 stuurden bondsofficials hem weg bij een trainingskamp van het nationale elftal. Ze waren ervan overtuigd dat hij ongeluk bracht. Barbosa was een paria geworden. Het bracht hem een halve eeuw na zijn flater tot zijn beroemdste uitspraak. 'In dit land is de maximumstraf dertig jaar', zei hij toen, 'maar ik heb er al vijftig jaar op zitten.'
Mário Zagallo stond als dienstplichtig militair op de tweede ring, toen Barbosa de fout van zijn leven beging. Hij herinnerde zich vooral de stilte die intrad. Het was alsof alle mensen in het Maracanã zich gelijktijdig realiseerden dat er een nationaal trauma was geboren. Toen ik vroeg of hij had gehuild, keek Mário Zagallo me verbaasd aan.
'Natuurlijk heb ik gehuild', zei hij, 'Wat dacht je dan? Iederéén heeft gehuild.' Hij wees naar de grijze haartjes op zijn onderarmen. Ze stonden recht overeind. Het zat allemaal nog heel diep. Anderhalve week geleden was Mário Zagallo wéér in het Maracanã. Ditmaal was de stemming beter. Het stadion had de WK-finale van 2014 toebedeeld gekregen. Het werd er gevierd alsof de cup al binnen was. Dat had alles met de blunder van Barbosa te maken. 'Eindelijk kan de stilte van Maracanã worden doorbroken', jubelden de Braziliaanse kranten. Het einde van een trauma leek in zicht.
Ook Mário Zagallo zag het al voor zich. Als eregast in het reusachtige stadion, sprak hij de wens uit dat hij het allemaal nog mag meemaken. De oude linksbuiten is 77 jaar oud. Een nogal ironische speling van het lot bracht ook Moacir Barbosa na zijn geknakte voetbalcarrière terug in het Maracanã, maar niet als eregast. Twintig jaar lang werkte hij er in alle anonimiteit op de administratie. Zijn bescheiden bureau was maar een steenworp verwijderd van het veld waar zijn leven was verwoest.
Als over vijf jaar de tweede WK-finale erop wordt gespeeld, zal hij er niet meer bij zijn. Moacir Barbosa stierf in 2000. Berooid, eenzaam en door alcohol aangetast werd hij dood aangetroffen in het gehucht Praia Grande, vlak bij São Paulo. Een dag later werd de vervloekte doelman op het eerste het beste kerkhof begraven. Het was er niet druk.
Michel van Egmond
'WK-finale moet einde aan trauma maken'
15/06/2009 14:00
Het was woensdagmiddag en het waaide in Rio de Janeiro. In zijn zwaarbewaakte appartement zat oud-wereldkampioen Mário Zagallo (foto) op de bank. Hij vertelde over de WK-finale van 1950. Brazilië-Uruguay, 1-2. Hij keek er nog steeds een beetje zorgelijk bij.
Die zondag in 1950 stond heel Brazilië in de startblokken voor een volksfeest. Totdat doelman Moacir Barbosa zich verkeek op een schot in de korte hoek en zo in het eigen Maracanã-stadion de wereldtitel verspeelde.
Het zou hem nooit meer worden vergeven. De doelpalen waartussen hij zijn flater beging, werden later omgezaagd en door twee grapjassen bij hem thuis afgeleverd. Barbosa kon er niet om lachen. Zijn loopbaan was verwoest. Op straat werd hij uitgejouwd en kinderen spuugden naar hem. Het zou nooit meer veranderen.
Nog in 1993 stuurden bondsofficials hem weg bij een trainingskamp van het nationale elftal. Ze waren ervan overtuigd dat hij ongeluk bracht. Barbosa was een paria geworden. Het bracht hem een halve eeuw na zijn flater tot zijn beroemdste uitspraak. 'In dit land is de maximumstraf dertig jaar', zei hij toen, 'maar ik heb er al vijftig jaar op zitten.'
Mário Zagallo stond als dienstplichtig militair op de tweede ring, toen Barbosa de fout van zijn leven beging. Hij herinnerde zich vooral de stilte die intrad. Het was alsof alle mensen in het Maracanã zich gelijktijdig realiseerden dat er een nationaal trauma was geboren. Toen ik vroeg of hij had gehuild, keek Mário Zagallo me verbaasd aan.
'Natuurlijk heb ik gehuild', zei hij, 'Wat dacht je dan? Iederéén heeft gehuild.' Hij wees naar de grijze haartjes op zijn onderarmen. Ze stonden recht overeind. Het zat allemaal nog heel diep. Anderhalve week geleden was Mário Zagallo wéér in het Maracanã. Ditmaal was de stemming beter. Het stadion had de WK-finale van 2014 toebedeeld gekregen. Het werd er gevierd alsof de cup al binnen was. Dat had alles met de blunder van Barbosa te maken. 'Eindelijk kan de stilte van Maracanã worden doorbroken', jubelden de Braziliaanse kranten. Het einde van een trauma leek in zicht.
Ook Mário Zagallo zag het al voor zich. Als eregast in het reusachtige stadion, sprak hij de wens uit dat hij het allemaal nog mag meemaken. De oude linksbuiten is 77 jaar oud. Een nogal ironische speling van het lot bracht ook Moacir Barbosa na zijn geknakte voetbalcarrière terug in het Maracanã, maar niet als eregast. Twintig jaar lang werkte hij er in alle anonimiteit op de administratie. Zijn bescheiden bureau was maar een steenworp verwijderd van het veld waar zijn leven was verwoest.
Als over vijf jaar de tweede WK-finale erop wordt gespeeld, zal hij er niet meer bij zijn. Moacir Barbosa stierf in 2000. Berooid, eenzaam en door alcohol aangetast werd hij dood aangetroffen in het gehucht Praia Grande, vlak bij São Paulo. Een dag later werd de vervloekte doelman op het eerste het beste kerkhof begraven. Het was er niet druk.
Michel van Egmond