Feyenoord - AFC Ajax

[waf]

Zondag is het weer zover. De enige echte Nederlandse voetbalklassieker in de enige echte VoetbalTempel die ons land rijk is. Feyenoord tegen ajax.

Het zal de trouwe lezertjes waarschijnlijk al opgevallen zijn: Zo Leg Ut is eerlijk en helder over zijn voorkeuren én geeft tenminste gewoon toe dat objectief en neutraal voetbalcolumnisme niet bestaat. Voetbal is passie, emotie en dat moet vooral zo blijven.
Daarom kiezen wij, uiteraard, keihard de kant van Feyenoord. Het is niet eens een kwestie van kiezen. Het is de strijd van goed tegen kwaad. Van nuchterheid tegen arrogantie. Van passionele clubliefde tegen passieve betrokkenheid. Van opgerolde mouwen tegen blablabla. Zo is het altijd geweest, zo zal het altijd blijven.

Zet de aanvoerders van beide ploegen maar eens naast elkaar, dan weet je genoeg. Bij Feyenoord is dat Ronnie Vlaar. Iemand die tot twee keer aan toe is teruggekomen van een zware blessure, iemand die niet houdt van loze praatjes, iemand die ook het boetekleed zelf aantrekt als daar reden toe is, iemand die voorop gaat in de strijd, iemand die strijdt met open vizier. Iemand ook die snapt wat respect is. Iemand die gewoon zichzelf is.

Bij ajax is Jan Vertonghen de aanvoerder. Matennaaier bij uitstek. Vleesgeworden arrogantie, Omlaaggevallen Belg die daar ook nog trots op is. Altijd zeikend en jammerend bij de scheidsrechter. Nooit zelfkritiek, want het zijn altijd de anderen. Stiekem. Achterbaks. Gluiperig. Achter de ellebogen. Met een dronken smoel debiele liedjes zingen.
Het is maar waar je voor kiest…
Coen Moulijn en Wimpie Jansen versus Johan Cruijff en Sjaak Swart. Nuchtere bescheidenheid tegen enorme poeha. Het stoere geblokte roodwitzwart tegen de maandverbandgestreepte mietjespakjes. De monumentale Kuip versus de afzichtelijke betonbak. Het Legioen tegen succes’supporters’. Eeuwige trouw en clubliefde versus gloryhufters.

Feyenoorders snappen wat echte clubliefde betekent. Allemaal. Stuk voor stuk. Het zit in je hart. Het zit in je bloed. Het maakt ons trots. Altijd. Eeuwig. Overal. Of het nou goed gaat of kut met peren. Wij houden van die club. Wij gaan ervoor door het vuur. De gemiddelde jood laat alleen wat van zich horen als het goed gaat. Want als het niet goed gaat zijn ze héél stilletjes. Dan horen ze er opeens niet meer bij. Want zo zijn ze in het algemeen. Als het even wat minder gaat zijn de lege plekken in de Arena niet te tellen. De Kuip zit daarentegen ‘gewoon’ vol na een dramatische nederlaag. Omdat Feyenoorders juist dán willen laten zien dat ze achter de club staan. When the going gets tough, the tough get going.

Feyenoord-ajax dus. Voor Feyenoord zijn de voortekenen niet geweldig. Een waardeloze wedstrijd in Venlo. Een wellicht afwezige en zeker niet topfitte Guidetti. Vormgever El Ahmadi is er sowieso niet bij, want met Marokko bij de Africa Cup. Bovendien is de laatste thuiszege op de aartsrivaal láng geleden. Want ajax speelt bijna altijd een van zijn betere wedstrijden in de Kuip. Niet zo gek, want het moet voor die gasten natuurlijk heerlijk zijn om in een écht voetbalstadion te spelen in plaats van zo’n afzichtelijke betonbak. Een stadion met échte voetbalsfeer in plaats van een kudde trommeljosti’s.

Desondanks MOET het eindelijk maar weer eens gebeuren. Die vervelende nare club met de staart tussen de benen terug naar huis. Die blatende succes’supporters’ voor minstens een week met de bek vol tanden. De beteuterde koppen bij Studio Sport en Studio Voetbal. Het gejammer dat het de schuld was van de scheids. Huilend en jankend moeten ze terug die lelijke bus in. Bibberend van ellende. Opdat zij zullen weten dat er NIETS sterker is dan dat ene woord.
FEYENOORD!