"Het grote FC Twente topic"

[Vret Mien Gras]

Zeer sterk geschreven weer.
De Pennenlikker is een van mijn helden:

Twee vingers

Living on the edge heeft ook zo z’n charme vind ik. Elk jaar met twee vingers in de neus kampioen worden is ook niet alles. Lijkt me heel vervelend om elk jaar de gang naar het stadhuis te moeten maken. Weer kampioen. Pffft...!

Weer kijken en zwaaien naar die grootverdieners die gemaakt leuk doen met bosjes bloemen op een kar en jij je de volgende morgen lekker brak ziekmelden bij je baas die verzucht dat het goddomme elk jaar hetzelfde liedje is. Is dat wat we willen?

Als ik dat afzet tegen de situatie waar we nu in zitten. Klotevoetbal met goede spelers en/of slechte spelers en/of andersom. Dingetjes zoals het vertrek van die kale psychopaat en Boschker die boete moet doen. En of de Plaag dat nu ziet of bewust de andere kant op kijkt. Goddank heb ik geen verstand van zulke zaken. Of er nu wel of niet een halve dooie een groep lamstralen van voetballers probeert aan het ballen te krijgen in aanwezigheid van een dwerg in een te grote jas. Ze gaan hun gang maar. Ik ga er niet meer van drinken. Maak ik geen geheim van. Geheimen hebben is zó 2005.

Bovendien hebben we niet eens geld om kampioen te worden. Stel je voor dat daar een feestje van zou moeten komen. Met de verkeerde afloop van de bekerfinale in 2004 is er bij menig bestuurder een zucht van verlichting tussen de lippen ontsnapt. Er was geen geld om het een beetje groots te vieren. Een kale kip heeft geen recht op een partijtje, daar komt het zo’n beetje op neer. Koude rillingen is zo’n beetje het enige waar die kip recht op heeft. En dat heeft de pennenlikker ook. Van de spanning. Niet naar Epi’s home om eens te kijken met hoeveel we nu weer eens gaan winnen.

Nee ik ben helemaal in de stress of we niet met al te grote cijfers de boot in gaan.

Wie de tegenstander ook maar is. En met de laatste tijd natuurlijk de prangende vraag of we het gaan redden. Kunnen we de nacompetitie nog ontlopen en zo nee, wat wordt dan ons lot. Ben altijd al een groot voorstander geweest van het onvoorspelbare dat ik de laatste jaren in Epi’s home heb mogen aanschouwen. Niets is zeker.

Daar koop ik graag een jaarkaart voor. Ik vind het al jammer dat de lichtmasten het allemaal doen. Mag ook wel eens uitvallen. Kan er niet een beetje minder geld naar de post 'onderhoud lichtmasten'? Stoppen we dat geld in een spandoek van 60 bij 10 om die steuntrekkende pisvingers uit almeloooow eens een beetje op te kloten.

De wedstrijd op 5 maart lijkt me langzamerhand nog de enige wedstrijd waar het om gaat om nog een beetje eergevoel te cashen. Dus een doekje met b.v de volgende tekst:

JULLIE HEBBEN MEER PUNTEN DAN WIJ

MAAR WIJ HEBBEN LEKKER VRIJ IN MEI!

zie ik al hangen.

De gang naar de werkplek is de laatste tijd geen fijne. Al die pseudo-voetbalkenners om me heen begrijpen maar niet dat ik ondanks alles de club niet afval.

Er moet immers gescoord worden. Ook aan de rand van de grasmat. Bij een loserclub wil toch niemand horen? Toos, onze stotterkoningin, krijgt het niet goed tussen haar stembanden geperst, maar ik verdenk ook haar van teksten vol meewarigheid.

Maar naar haar wordt al jaren niet geluisterd. Alleen haar benen zijn de moeite waard.

En dan in gespreide toestand op personeelsfeestjes. Hoe dan ook.

Gisteren was het weer zover. Vlak voor een bespreking. “Neem toch een andere club”, werd mij meegedeeld. Jozef sprak. Het postpaard met knikkerknieën en daardoor zo traag als een gletsjer, deed weer eens de lippen van elkaar. Ik zette me schrap voor wat vuilspuiterij richting de FC. “Moet je eens kijken wat er allemaal gebeurd bij jullie. Jullie hadden nooit...” Verder kwam hij niet.

Het was tijd voor wat tegengas. Even een stel scharnieren testen. De deur viel hardhandig maar toch keurig in het slot. De stilte was enorm.

Toen, met enige stemverheffing: ”Schorem luister. Jullie kapiteins van een klomp met een zeiltje die nog niet in een te vol glas whisky durven te kijken, bang als jullie zijn te verzuipen.”

Twee vrouwelijke collega’s begonnen zachtjes en een ietwat zenuwachtig te lachen.

“Geldt ook voor jullie! Tennisdozen met hangbillen in te strakke broeken en opkomend borsthaar.“

Ik wilde me onmiddellijk goed binnen de groep positioneren. Leek me wel nodig.

Geen ruimte voor misverstanden in deze fase.” Wat willen jullie horen? Dat ik de club afval? Mezelf afval? Kansloze actie. Niet in dit gezelschap. No way. Zooitje losers wiens enige ambitie is altijd bij winnaars te willen horen, maar te blind zijn om jullie eigen spiegelbeeld op waarde te schatten. Anders hing ie wel andersom! Comprenda! ”

Ik wist dat ik met m’n optreden duidelijk geen vrienden aan het maken was.

“Kennen jullie de tekst van YNWA ? Zoek het eens op en typ het 200 maal uit. Blind graag, een basisgrondhouding die jullie wel past zou ik zo denken. Dan begrijp je het misschien. Is een lied dat er graag voor aanvang van de wedstrijd keihard bij mij uitkomt! En ik ben niet de enige die het met volle borst zingt. Nog even 1 ding goed begrijpen zakken lucht. Als ik de club door het slijk wil halen of stront wil ruiken schijt ik wel in m’n eigen nest en trek ik de lakens over m’n hoofd. Heb ik jullie niet voor nodig. Als me de stank dan te erg wordt stop ik wel twee vingers in m’n neus.”

Pennenlikker