17-03-2005, 09:35 PM
Hmm, zie nu net dat de recensie voor The Ring Two op nu.nl niet al te positief is:
The Ring 2 - Hideo Nakata
Uitgegeven: 17 maart 2005 13:25
Laatst gewijzigd: 17 maart 2005 15:49
Geregisseerd door de maker van het Japanse origineel, maar desondanks minder eng. Het onvermijdelijke vervolg op The Ring is nu eens geen gemakzuchtig idee uit de Hollywoodkoker: de oorspronkelijke Japanse versie werd immers al uitgemolken met een hele reeks sequels en prequels.
De Ring-filmserie begon in 1998 met Ringu, de 'oer-ring', geregisseerd door Hideo Nakata. De eerste Hollywood-remake was een prettig nare verrassing, aangezien sfeer en verhaal niet aan de Amerikaanse smaak waren aangepast.
Origineel
Die garantie leek het vervolg ook te hebben, omdat Nakata zelf was aangezocht om de film te regisseren. Dat deze methode vruchten af kon werpen bewees door The Grudge, geregisseerd door Takashi Shimizu, die tevens het Japanse origineel Ju-on maakte.
Samara
Andere succesingrediënten van The Ring bleven gehandhaafd. Opnieuw speelt Naomi Watts reporter Rachel Keller, een alleenstaande moeder die haar serieuze zoontje Aidan (David Dorfman) iets te vaak aan zijn lot overlaat. Aan het begin van Ring 2 zijn ze van Seattle naar een slaperig havenstadje verhuisd, om van de schrik van de videoterreur te bekomen.
Maar de behekste videoband met de moordlustige Samara achtervolgt hen ook daar, zoals we in de proloog kunnen zien. Want in de voorheen zo slaperige buurt maakt Samara opnieuw slachtoffers. Dat is aanleiding van Rachel om een eigen onderzoek te starten, inclusief inbraak. Daarbij laat ze haar zoontje regelmatig alleen thuis, terwijl ze beter zou moeten weten. Zeker omdat ze de televisie al heeft aangesloten.
Hertaanval
Voor wie de eerste Ring niet heeft gezien is Ring 2 lastig te volgen, maar dat is niet het voornaamste bezwaar. En wie de Ring-parodie uit Scary Movie 3 weer wél heeft gezien zal het lastig vinden serieus te blijven bij de ernstige blikken van moeder en zoon. Maar ook dat valt de makers van Ring 2 niet verwijten. Wél dat Ring 2 rommelig is, en voortkabbelt als een suf beekje. Het wordt pas echt eng bij een spectaculaire aanval door herten in het bos, maar dat is meteen het enige hoogtepunt van Ring 2.
Wat eng was in het eerste deel wordt nu gemakshalve herhaald, zonder dat het hetzelfde effect oplevert. Water mag dan het centrale thema in deze Ring zijn, de film zelf maakt ook een verwaterde indruk. Dat het effect is uitgewerkt is dit keer niet de schuld van Hollywood, maar van de Japanse kopieerdrift; Nakata zelf maakte in 2002 het thematisch verwante Dark Water, óók met een alleenstaande moeder en een waterige spookverschijning.
De Amerikaanse remake daarvan verschijnt deze zomer. Hopelijk pakt die beter uit dan Ring 2, die de status 'sequel van een remake' dan wel 'remake van een sequel' niet overstijgt. Zo niet, dan gaat Hollywood weer een ander speeltje zoeken om na te maken.
Het Parool: "Nakata begeeft zich op vertrouwd terrein, maar dat biedt geen garantie voor kippenvel of psychologische diepgang"
De Volkskrant: "heeft de schrikmomenten van een goede horrorfilm maar geen goed idee om de geslaagde momenten in een spanningsboog te plaatsen"
The Ring 2 - Hideo Nakata
Uitgegeven: 17 maart 2005 13:25
Laatst gewijzigd: 17 maart 2005 15:49
Geregisseerd door de maker van het Japanse origineel, maar desondanks minder eng. Het onvermijdelijke vervolg op The Ring is nu eens geen gemakzuchtig idee uit de Hollywoodkoker: de oorspronkelijke Japanse versie werd immers al uitgemolken met een hele reeks sequels en prequels.
De Ring-filmserie begon in 1998 met Ringu, de 'oer-ring', geregisseerd door Hideo Nakata. De eerste Hollywood-remake was een prettig nare verrassing, aangezien sfeer en verhaal niet aan de Amerikaanse smaak waren aangepast.
Origineel
Die garantie leek het vervolg ook te hebben, omdat Nakata zelf was aangezocht om de film te regisseren. Dat deze methode vruchten af kon werpen bewees door The Grudge, geregisseerd door Takashi Shimizu, die tevens het Japanse origineel Ju-on maakte.
Samara
Andere succesingrediënten van The Ring bleven gehandhaafd. Opnieuw speelt Naomi Watts reporter Rachel Keller, een alleenstaande moeder die haar serieuze zoontje Aidan (David Dorfman) iets te vaak aan zijn lot overlaat. Aan het begin van Ring 2 zijn ze van Seattle naar een slaperig havenstadje verhuisd, om van de schrik van de videoterreur te bekomen.
Maar de behekste videoband met de moordlustige Samara achtervolgt hen ook daar, zoals we in de proloog kunnen zien. Want in de voorheen zo slaperige buurt maakt Samara opnieuw slachtoffers. Dat is aanleiding van Rachel om een eigen onderzoek te starten, inclusief inbraak. Daarbij laat ze haar zoontje regelmatig alleen thuis, terwijl ze beter zou moeten weten. Zeker omdat ze de televisie al heeft aangesloten.
Hertaanval
Voor wie de eerste Ring niet heeft gezien is Ring 2 lastig te volgen, maar dat is niet het voornaamste bezwaar. En wie de Ring-parodie uit Scary Movie 3 weer wél heeft gezien zal het lastig vinden serieus te blijven bij de ernstige blikken van moeder en zoon. Maar ook dat valt de makers van Ring 2 niet verwijten. Wél dat Ring 2 rommelig is, en voortkabbelt als een suf beekje. Het wordt pas echt eng bij een spectaculaire aanval door herten in het bos, maar dat is meteen het enige hoogtepunt van Ring 2.
Wat eng was in het eerste deel wordt nu gemakshalve herhaald, zonder dat het hetzelfde effect oplevert. Water mag dan het centrale thema in deze Ring zijn, de film zelf maakt ook een verwaterde indruk. Dat het effect is uitgewerkt is dit keer niet de schuld van Hollywood, maar van de Japanse kopieerdrift; Nakata zelf maakte in 2002 het thematisch verwante Dark Water, óók met een alleenstaande moeder en een waterige spookverschijning.
De Amerikaanse remake daarvan verschijnt deze zomer. Hopelijk pakt die beter uit dan Ring 2, die de status 'sequel van een remake' dan wel 'remake van een sequel' niet overstijgt. Zo niet, dan gaat Hollywood weer een ander speeltje zoeken om na te maken.
Het Parool: "Nakata begeeft zich op vertrouwd terrein, maar dat biedt geen garantie voor kippenvel of psychologische diepgang"
De Volkskrant: "heeft de schrikmomenten van een goede horrorfilm maar geen goed idee om de geslaagde momenten in een spanningsboog te plaatsen"