Nico D.

[Gerben Zonderland]

Thijs Z. had ook een grappige dag...

Henk Grol is een bamiblok
Uitgegeven: 1 september 2009 10:02
Laatst gewijzigd: 1 september 2009 10:02

Zes jaar oud was ik. En ontroostbaar. Zojuist de finale van het Newaza-toernooi verloren. Mijn judoleraar schreeuwde in mijn oor. ‘Bamiblok! Nasibal! Tweede. Heb je nou je zin?’ Langer dan een bont en blauwe maandag heb ik niet aan judo gedaan. Maar wel lang genoeg om een groene band met een blauwe slip te veroveren. Dat zit ergens tussen de gele band met een oranje slip en de blauwe band met een bruine slip. Geloof ik. Ik kon er niet veel van. En dat is nog voorzichtig uitgedrukt. Ik was te klein, te licht, te houterig en bovendien vond ik judo helemaal niet leuk. Maandagmiddag judotraining voelde als een strafkamp. Die muffe gymzaal, die muffe pakken, die muffe mat waar ik keer op keer op gesmeten werd door ventjes van twaalf met een snor en teveel testosteron.

Bunzingen
Ze stonken als bunzingen – let wel: dit was in het pre-Axe-tijdperk. Lag je daar in een houdgreep met je neus in iemands oksel. Nog erger was het als je ondersteboven hing en van dichtbij de remsporen in de onderbroek van dat vieze joch dat nooit douchte kon bestuderen. En de leraar maar schreeuwen. Waarschijnlijk was hij in een vorig judoleraar-leven al aangesproken op zijn gedrag en had hij de scherpe kantjes uit zijn vocabulaire gevijld. In plaats van k*tjong en kl*tekoter riep hij dat we bamiblokken en nasiballen waren. Niet dat het iets uitmaakte trouwens – ik wist niet eens wat een bamiblok was. Alleen maar dat het iets heel ergs betekende. Ik heb er een bami-allergie aan overgehouden. Maar de voornaamste reden om maandagen intens te haten was een andere: we deden in het hele jaar maar mee aan één wedstrijd. Een jaar lang op de mat worden gesmeten, oksels ruiken, remsporen bestuderen en uit worden gescholden voor onbegrijpelijke etenswaren in ruil voor één kans op een moment van glorie.

Instinct
Dat kon mijn tere kinderziel niet aan. Althans, gedurende 364 dagen van het jaar. Die ene andere dag was judo de mooiste sport van de wereld. De dag van het Newaza-toernooi. Een tactiek had ik niet. Een instinct wel: overleven. Daar had ik geen coach voor nodig. De strategie: tegen mijn tegenstander oplopen voordat hij goed en wel doorhad dat we waren begonnen. Dat leverde meestal een koka op: het kleinst mogelijke resultaat. Daarna beperkte ik me tot wegrennen, op mijn buik liggen en tijdrekken. ‘Wat jij doet, dat is geen judo, bamiblok,’ zei de leraar. Hij besteedde geen aandacht aan me.
Tot ik met mijn afbraaktactiek de finale had gehaald. Toen was ik ineens zijn ticket naar de judolerarenhemel. Hij besteedde een halfuur van zijn kostbare tijd aan me voor een tactische bespreking. Ik moest dit, ik moest dat, een beetje zus, een beetje zo. Ik snapte er niks van. De finale duurde nog geen tien seconden. Toen lag ik in de oksel van een besnord joch dat Arie heette en uit Katwijk kwam. Verloren. Dag goud. Dag Newaza. Dag droom. Hallo nieuw jaar vol maandagen met bamiblokken en nasiballen.

Woedend
Afgelopen zondag verloor Henk Grol de finale van het WK judo, zijn eigen Newaza-toernooi. Dat hij die finale haalde was een wonder: Henk judode met één been. Hij wankelde door de voorrondes heen, maar hij viel niet. Tot de finale - daarin ging hij alsnog onderuit. Zijn coach c.q. judoleraar was woedend. Het leek op een herhaling van de Olympische Spelen van vorig jaar, toen Henk zich op dezelfde manier een gouden plak door de neus boorde. Zijn coach zei na afloop van beide verliespartijen dat Henk niet luisterde. Dat hij dit en dat en zus en zo moest doen, maar het niet deed. Henk stond er beteuterd bij te kijken. Hij wist het ook niet meer. Een beetje dom, noemde hij zichzelf. Ik weet wel hoe zijn judoleraar hem noemde.